σιδήρωση

η / σιδήρωσις, -ώσεως, ΝΜΑ [σιδηρῶ]

νεοελλ.

1. (σχετικά με πόρτες ή παράθυρα) τοποθέτηση και συναρμογή σιδερένιων εξαρτημάτων και, γενικά, η κάλυψη τής επιφάνειας κατασκευής ή αντικειμένου με σίδηρο

2. ιατρ. εναπόθεση σιδήρου στο εσωτερικό τών κυττάρων ή διείσδυση στους ιστούς σιδηρούχων ενώσεων καθολική, ενδογενούς προελεύσεως, ή τοπική, εξωγενούς προελεύσεως

3. φρ. «σιδήρωση τών πνευμόνων»

ιατρ. καλοήθης πνευμονοκονίαση οφειλόμενη σε συνεχή ή συχνή εισπνοή σκόνης που περιέχει σωματίδια σιδήρου

μσν.

φυλάκιση

μσν.-αρχ.

(γενικά) κατασκευή στην οποία χρησιμοποιείται σίδηρος, σιδηρά κατασκευή

αρχ.

(ειδικά) σιδερένιο σκεύος ή εργαλείο, σιδήρωμα*.